Gevormd als wetenschapper ben ik van nature iemand die bewijzen zoekt. Gek genoeg is dat alleen het geval als het gaat om een stelling, een hypothese. De kracht van de mens(heid) zit hem in het testen van aannames. Daar zijn we zo ver mee gekomen. In techniek, wetenschap, technologie. Dat is echter slechts een deel van het bestaan.
Dat bewijs zoek ik niet in de kunst. Ik schrijf graag aan mijn verhalen, ik speel een tikkel muziek, ik probeer soms te acteren, en hoewel ik voor geen meter kan schilderen of beeldhouwen, ben ik een liefhebber van allerlei schilderijen en films. Ben sowieso een genieter. Eten, seks, een goed gesprek, whisky.
Waar genot en bewijzen ontbreken, betreden we het levensbedreigende terrein van het geloof. Daar word ik misselijk van: de krankzinnige wereld van het geloof, en dan vooral de strak gereguleerde religie. Laat ik eerst wel zeggen: ik geloof ook. Ik geloof in mensen. Ik geloof in goed doen. Ik geloof dat er meer is. Ik ben zelfs door mijn ouders naar christelijke scholen gestuurd, zodat ik iets meepikte van dat deel van de menselijke cultuur. Ik weet dat religie, d.w.z. religieuze mensen (want religie bestaat alleen maar bij de gratie van mensen), ook goede kanten heeft.
Maar die kanten worden overschaduwd door de intense zwartheid van zo goed als elk geloof. De afgelopen weken heeft die gitzwarte kant mij weer verbaasd en ‘verboosd’. Ik ben geen vriend van gelovigen, dat moge duidelijk zijn. Ik kan wel met zulke mensen omgaan, als het niet te lang duurt, maar zonder uitzondering willen gelovigen dat je doet wat zij als waar of goed of juist of wat zien. En dat stuit mij tegen de borst. Zo meende een student van mij in zijn recente vastenperiode dat ik niet mocht eten waar hij bij was. Absurd. Ongehoord. Ik wil wel doen wat hij zegt, maar dan moet hij ook wat doen wat ik wil, namelijk stoppen met zijn geloof. Deze paradox kan hij niet herkennen, zelfs niet als die tegenstelling in zijn oog vloog.
Goed, dat is alleen nog maar een mening. Een gevaarlijke, maar een mening. Maar de laatste tijd (daar is niets nieuws aan, het is zo oud als het geloof) laat de zogenaamde moederkerk zich weer van haar ongehoord schandalige kant zien. Mannen (zonder uitzondering) die zichzelf het genot van seks ontzeggen, vergrijpen zich aan weerloze kinderen. Deze mannen ontzeggen zichzelf seks en daarmee een heerlijke manier om te ontspannen. Als je die ontspanning niet regelmatig zoekt, dan krijg je de verkrachting van jongetjes en meisjes. Terwijl die kinderen juist bescherming hadden moeten vinden bij deze beesten, beesten die zich echter uitleven op anussen, vagina’s en monden van onvolgroeide menselijke wezens. Wat een onmenselijke onbeschoftheid! Geef een gelovige iets van macht, en hij zorgt dat de wereld ten onder gaat.
Ik heb met verbazing gekeken hoe een van die dragers van rijkversierde jurken zich niet het lot aantrokken van hun ""schaapjes"". Nee, deze machtsmisbruikers van het geloof lijken het allemaal normaal te vinden. Alles staat in een hoger perspectief. God.
Laatste – meer lachwekkende – actie, ook weer met god als protagonist: de katholieke kerk wil dat liederen van onder andere Huub Oosterhuis niet meer in de kerk worden gezongen. De Censor (losjes vertaald: iemand die anderen vertelt wat wel en wat niet mag) van het bisdom Den Bosch vindt dat de liederen te vaag zijn en te weinig over God gaan. Ik zou zeggen: doorgaan met die Pearl-actie. Jaag de mensen de kerk uit, geef ze geen ruimte, stap eeuwen terug in de tijd.
Ik heb het bewijs gevonden dat God niet bestaat. Geloof ik. Maar ik heb wel de beschaafdheid mensen hun eigen dwaling te gunnen.
Het bovenstaande is gedacht met een lach.
<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:SimSun; panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1; mso-font-alt:??; mso-font-charset:134; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 680460288 22 0 262145 0;}@font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;}@font-face {font-family:"@SimSun"; panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1; mso-font-charset:134; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 680460288 22 0 262145 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:SimSun; mso-fareast-language:ZH-CN;}.MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; font-size:10.0pt; mso-ansi-font-size:10.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt; mso-fareast-font-family:SimSun;}@page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;}div.Section1 {page:Section1;}–>
xa9 rick ruhland 2010.
Rick opent zijn mond 