Evolutie in elementaire deeltjes

Het standaardmodel van het universum is geleidelijk ontstaan door inzichten van verschillende slimme mannen (en hier en daar een vrouw als die door het glazen plafond van de wetenschap wist heen te breken) in afgelopen 25 eeuwen van de wetenschap. Krachten werden gevat in modellen, in wiskundige vergelijkingen. Denk aan zwaartekracht en elektromagnetische kracht. Uitgangspunt was, als ik het goed begrijp, dat die krachten en het universum constant zijn. Licht gaat altijd met dezelfde snelheid van A naar B, elk voorwerp op aarde valt met dezelfde snelheid op aarde terug (even los van wrijvingskwesties zoals luchtweerstand).

Ik ben geen fysicus en slechts een matig mathematicus, maar recentelijk, in mijn dromen en in mijn lucide denkmomenten, ben ik tot de conclusie gekomen dat het standaardmodel van de natuurkunde niet juist is.

Muons en andere particles veranderen in hun bestaan, of verdwijnen, of leven maar kort. De grote lijn wordt in stand gehouden. Het geheel is flexibel stabiel. Maar stel nou dat de hele fysische natuur constant in beweging is. Een levend eco-systeem van de kleinste fysische deeltjes waar in geboren en gestorven wordt. Evolutie van partikels. Dat betekent dat een nieuw partikel kan ontstaan als een ander niet meer goed of helemaal niet meer functioneert, of als er plek is in de habitat van deeltjes. Het standaardmodel is dus in beweging. Op de tijdschaal van minuten niet merkbaar, op de tijdschaal van millennia mogelijk merkbaar, op de tijdschaal van miljarden jaren zeker wel te merken.

Het onmiddellijk gevolg is: als wetenschappers gaan zoeken naar zulke deeltjes, met bijvoorbeeld de Large Hadron Collider, dan zullen ze soms wel en soms niet vinden wat ze zoeken. Evolutie laat zich niet voor een gat vangen.

© Rick Ruhland 2014

Heerlijk walvis eten in Canada

Tegenover naasten gebruik ik nog wel eens humor, of een afgeleide van humor zoals geestigheden. Nooit tegen volslagen onbekenden. Die beschouwen dat nog wel eens als een aanval op hun persoonlijkheid. Alsof ik hen belachelijk maak. Terwijl het enige wat ik met humor doe is de scherpe randjes van het bestaan wegnemen, of afvijlen, of juist een laagje overdrijving aanbrengen om iets duidelijk maken, of om juist te relativeren. Of gewoon voor de lach. Omdat het leven toch al te vaak zuur genoeg is. Beetje krokante suiker erbij, en je bijt je weer met plezier door het bestaan heen.

Die naasten, die kennen mij wel – en misschien niet eens goed maar toch wel voldoende. Zij weten dat ik mij van verdraaiingen bedien die niet al te serieus genomen moeten worden. Maar soms merken zij de onernst van mij niet op. Dat kwam aan het licht vandaag. Want ik stelde vast dat walvis best gegeten kan worden, als die maar van de Canadese walviskwekerij Wholesome Whale komt. En geen van die naasten maakte daar een opmerking over. Zoals: ‘Die kwekerij is niet in Canada’. Of: ‘Je hebt de naam van de kwekerij verkeerd’.

[paar minuten later…]

Wat ik me nu bedenk: ze kennen me zo goed dat ze niet meer reageren. Dat ze denken: heb je hem weer met zijn grappen en grollen. Het zal toch niet?

© rick ruhland 2014.

Heerlijk, roken!

Roken is goed. Het ontstresst. Vooral tussen mensen die faliekant tegen roken zijn. Want die worden me toch een partij overspannen als je rookt.

En ik weet dat roken ontspant.

Roken verkort je leven, zeggen ze dan, die stressmensen. Als ik dan vraag welk deel van mijn leven, dan is dat altijd het laatste deel van iemands leven. Nou, als ik kijk naar hoe het laatste deel van iemands leven eruit ziet, kan me dat deel gestolen worden.

(c) rick ruhland 2014

Toetanchamon had een klompvoet?

Niet malaria, geen val na een ongeluk met paard en wagen, geen moord. Volgens de nieuwste inzichten is Toetanchamon, de enige farao waarvan het graf niet geplunderd is, op 18-jarige leeftijd overleden aan geen van die theoretische ideeën. Waaraan wel? Aan incest. He? Wat? Yep. Een genetisch probleem, dat hem broze botten en een klompvoet bezorgde, loopt door de hele familie. En erger, deze jong gestorven farao die nauwelijks 19 jaar oud werd, is het kind van een broer en zus, zijn vader Achnaton en diens zus (Nefertiti?).

Doordenkend over deze nieuwe theorie, die met allerhande bewijsvoering werd gepresenteerd in de documentaire  ‘Tutankhamun: The Truth Uncovered’ (terug te zien op BBC Iplayer, http://www.bbc.co.uk/iplayer/episode/b04n6scp/tutankhamun-the-truth-uncovered), en wetende dat farao’s gezien werden als goden, dan verwacht je niet dat een god in menselijke gedaante fysiek niet helemaal in orde is. Maar dat is moet de hele aap in de mouw zijn.

God is mens. Mens is god. Vooral in het diepst van zijn gedachten. En met zijn onhebbelijkheden. Want niet alleen klompvoeten zijn een deel van de goden, ook de – overigens prachtige, zo heb ik zelf mogen ervaren – protserigheid van de graftomben zijn onmenselijk menselijk. IJdelheid laat zich niet beteugelen, ook niet door een god.

(c) rick ruhland 2014