Telefoon op school

Mijn zoon is een ijverige, slimme, soms ook luie, maar altijd lieve jongen die op school meer dan goed mee komt. Dat is een onderstatement: hij zit in klas 3 van het gymnasium en is net 14 geworden, en: ook dit jaar gaat het meer dan goed. Ik moet wel zeggen, ik zie hem niet overdreven hard werken.

Liever zit hij op zijn schermpjes spelletjes te doen, filmpjes te kijken, te videochatten en discorden met vriendjes. Het is een andere tijd, net wat u zegt.

Gelukkig greep school in. Op school mag sinds dit voorjaar niemand meer een telefoon in de klas hebben. Aan het begin van de dag gaat de mobiel in een tasje, en ’s middags na de lessen er weer uit. Het idee is dat minder schermpjes leidt tot meer sociale interactie. Ik ben het wel eens met die gedachte.

Mijn zoon ging meteen mee met die gedachte. Hij verzette zich niet tegen het idee dat de hele schooldag – vooral de pauzes – zonder telefoon zou zijn. Sterker, hij liet zijn telefoon vanaf het eerst moment gewoon thuis, hoe graag hij ook op zijn schermen zit.

Apart was de reactie van zijn docenten. Die geloofden namelijk niet, ook niet na herhaaldelijk zeggen van mijn zoon, dat hij zijn telefoon niet bij zich had. Sterker, men zou wel even mailen met ons, zijn ouders. Dat mailen is niet gebeurd. Als dat wel was gebeurd, dan had ik luid en duidelijk gezegd dat je mijn zoon mag geloven. Hij, als een kind met bovennormale intelligentie (sommigen noemen het hoogbegaafdheid), heeft niet alleen een hoog IQ, maar ook (onder andere) de drang naar rechtvaardigheid en eerlijkheid. Dat had ik ook als kind en ik kon net als mijn zoon hels worden als iemand die rechtvaardigheid en eerlijkheid in twijfel trok.

Dat moet ik mijn zoon nog gaan meegeven. We leven in een wereld van leugenaars. Hij zal nog vaak ongeloof in eerlijkheid ontmoeten.

© Rick Ruhland 2024