Een paar weken geleden besloot een Nederlandse televisiemaker een oproep te doen. Hij stelde voor dat we allemaal van Facebook zouden weggaan. Zijn oproep was onder de noemer Bye bye Facebook. Als ik het goed heb, hebben zo’n 12.000 mensen gehoor gegeven aan zijn oproep: zij zijn van het sociale medium vertrokken. Zij zijn de televisiemaker gevolgd.
Ik ben niet geneigd te volgen. Omdat iemand zegt dat ik iets moet doen, is geen reden om juist dat wel te doen. Wat ook de argumenten zijn, het simpele feit dat iemand, met welke autoriteit ook, gaat roepen dat mensen met hem mee moeten doen, gruwelt mij aan.
Dat heeft er ook mee te maken dat ik zelf kan beslissen wat ik ga doen. Dat ik mij daarbij van argumenten en redeneringen bedien, is essentieel. Niet uit emotionele overwegingen een beslissing nemen, hoewel dat wel een onderdeel van mag zijn. Heus, als je emotioneel genoeg hebt van het leven voor een scherm, dan ga. Ga de wijde wereld in.
En eigenlijk is dat het eerste “argument”: ik vind de sociale media helemaal niet bijdragen aan een wereld waarin we meer contact hebben. Contact hebben is meer dan een plat scherm. Je gebruikt maar twee zintuigen als je “communiceert” via een toetsenbord en een scherm. De ander voelen, of ruiken, en misschien zelfs proeven kan niet, laat staan dat al de overige vijftien zintuigen meedoen.
Meer en meer merk ik dat Facebook (of Instagram) een plek is om te zenden. Ik plaats er links naar mijn weblog en naar mijn tweets, en nauwelijks meer dan dat. Ik like nauwelijks nog. Slechts in beperkte mate komt er iets van uitwisseling op gang of tot stand. Ik heb geen behoefte meer om te communiceren met anderen mensen daar. Een deel ken ik niet eens in het echt, dus face to face.
Facebook is een zo goed als leeg platform. Elke dag rijden er treinen langs, en als er een stopt, dan denk ik: ik wil die kant niet op.
Dus als Facebook vooral een zendplek is voor mij en nog maar zelden een informatieplek, zoals Twitter dat wel is, of een ontmoetingsplek zoals het echte leven, als ik de meeste tijd kijk naar filmpjes of foto’s die me nauwelijks interesseren, dan heb ik er niets meer te zoeken. Waar ik vroeger nog belde met een vriend of bij hem of haar langs ging, is veel van dat deel van mijn leven een digitale verplatting geworden. Ik merk dat ik terug wil naar fysieke ontmoetingen. Ik wil weer de gesprekken aangaan die er toe doen. Ik hoef daarbij niet geliket te worden, ik wil een ander niet hoeven liken. Ik wil uitwisselen, genieten. De confrontatie met leven an anderen aangaan.
Nog steeds vind ik het fijn als ik iemand op afstand kan bereiken. Dat kan ook: email, telefoon.
Eigenlijk is het hele Facebookgebeuren samen te vatten in niet meer dan likes. Daar zit ik niet meer op te wachten: noch het geven van, noch het krijgen van duimpjes. Egostreling van het McDonaldsniveau. Aandacht van het niveau ‘hamburger op een klef broodje’. Plat, smakeloos, snel. Hapsnap.
Ik wil slow food. Met een goed gesprek. Met muziek.
Ik wil contact. Facebook is dat niet meer. Als het dat ooit al wel is geweest.
Maar er is meer reden om weg te gaan bij dit platform. Vandaar:
Wordt vervolgd…
© Rick Ruhland 2018
PS En nu naar buiten, waar de vogels fluiten. Dudeljoho.
Rick opent zijn mond 