Ik heb eerder al aangegeven dat ik op pelgrimstocht ben geweest (zie De pelgrimstocht 1), omdat ik bepaalde plaatsen wilde zien. Ik had een doel, maar vooraf was vooral het voorspel van verwachtingen en nieuwsgierigheid van groot belang, de reis zelf (dus het verplaatsen naar en van dat doel) idem dito, en de napret duurt van menige tocht nog steeds voort.
Zo wilde ik sinds mijn studententijd de buitenste Hebriden (de eilanden ten westen van het Schotse vasteland) zien, met name het eiland Lewis, want daar staan de steencirkels van Callanish. Meteen na mijn afstuderen ben ik een paar weken op pelgrimstocht geweest en heb de stenen van de grootste steencirkel daar gezien. Het was een openbaring, een levensveranderende reis. De reis was de afsluiting van mijn onbekommerdheid, en de start van mijn werkende bestaan.
Nou zal menigeen vermoedelijk zeggen: ‘Dat is geen pelgrimstocht. Ik ken niemand die zo’n tocht met zo’n doel heeft gedaan. Bovendien, zo’n pelgrimstocht is niet religieus.’ Nou is dat allemaal niet waar. Ik ken wel degelijk mensen die zulke pelgrimstochten ondernemen. En religieus? Dat woord roep wrevel op. Wrevel in de zin van: moet iets perse religieus zijn? En wanneer is iets dan religieus? Als er een heilige of een god aan te pas komt? Nee. Een pelgrimstocht is niets anders dan een tocht maken om over het leven na te denken. Om iets te volbrengen. Dat mag onder invloed van een bedevaartsoord dat met geloof te maken heeft, maar het heeft veel meer te maken met het afstand nemen van het hier en nu. Dat is religie pur sang: loskomen van het aardse en hedense.
Het gaat dus om iets extreem menselijks, zoals verrijking en verdieping zoeken, of samen met andere je verwonderen, of je kippenvelmoment delen met anderen (zo ben ik lid van drie groepen op Facebook die zich met respectievelijk De Buitenste Hebriden, De Schotse Eilanden en Oude stenen van de Britse eilanden en Ierland bezig houden).
Ik ben terug geweest na die eerste keer, en ik heb inmiddels een soort van eigen bedevaart gedaan, en ik ben er nog mee bezig. Die voert langs de grotere en kleinere steencirkels van Schotland. Inmiddels heb ik een hoop van deze cirkels gezien. Een overzicht geef ik in De pelgrimstocht 3.
Ik ben nog niet klaar dus. Van de steencirkels in Aberdeenshire heb ik er nog niet een gezien. Wat een heerlijk vooruitzicht. De voorpret is allang begonnen, terwijl ik nog niet eens weet of en wanneer ik zal gaan.
© Rick Ruhland 2018
Rick opent zijn mond 