Goedendag zeggen
Ik ga de laatste tijd steeds vaker de straat op met het voornemen vriendelijk te zijn. Als lid van genootschap GIDS draag ik de glimlach uit. Daar komt geen taal of denken aan te passen en is weinig meer dan het aanspannen van die spieren in het gezicht die zorgen dat ik glimlach.
Ik heb gemerkt dat er ook mensen zijn die bewust geen contact maken. Dan zijn hardere maatregelen noodzakelijk. Hoe? Ik loop zo iemand op straat tegemoet, en zeg dan hallo of goedemiddag (of goedemorgen) als die persoon naast me is, of zelfs al iets voorbij. Waarom? Om vriendelijk te zijn, dat sowieso, maar ook om iemand te laten denken en te laten beseffen dat vriendelijkheid mooi is. Contact maken is wat ons mensen van ziekte weghoudt. Contact creëert een gezonde geest.
Nee, niet om iemand in de maling te nemen, hoewel ik vermoed dat mensen met een lagere zelfwaardering dat wel zo zullen voelen. Dan zit het probleem vooral erin dat zo iemand beter kan gaan werken aan het zelfbeeld, dan zich druk maken over iemand die vriendelijk goedendag zegt en dat pas doet als iemand dichtbij is. Of te laat, in hun ogen.
Nee, het gaat om volgende. Mensen leren niet als de te leren werkelijkheid te ver van hun af is. Je moet dan denken aan wat Vygotsky, een Russische wetenschapper van bijna 100 jaar geleden had bedacht. Die stelde dat een leerproces (vooral) plaats vindt in de zone van de naaste ontwikkeling. Dat drukt het verschil uit tussen wat een mens zonder hulp kan doen en wat hij of zij met hulp kan doen. Zonder hulp komen mensen vaak niet zo ver.
Ik ben die hulp. Die hulp moet dan wel in de buurt te zijn. Niet te dichtbij, maar ook niet te veraf. Van niets leert iemand zo goed als van iets wat opvalt. En dat doet mijn begroeting. Dus ik hoop maar dat die persoon bij de volgende persoon op straat ook Hallo zegt. Of een andere begroeting.
De wereld weer een beetje mooier gemaakt. Hoop ik dan maar.
© Rick Ruhland 2023
Rick opent zijn mond 